Secebis Harapan

Saya masih ingat waktu pertama kali saya nampak awak…masa tu saya terlanggar awak kat perpustakaan. Habis semua buku-buku yang awak pegang tu terlepas dari tangan awak… tapi lepas tu saya selamba je lalu depan awak sebab sebenarnya saya tengah tension sangat masa tu dan hampir-hampir nak gila pun ada…tapi masa tu awak geleng-gelengkan kepala awak sambil tunduk mengambil buku-buku awak tu…lepas tu hati saya tertanya sendiri kenapa awak tak maki saya atau marah saya pun?Kalau orang lain mesti saya kena marah atau dicaci maki habis-habisan…Dari situlah saya mula tertarik nak kenal awak dengan lebih dekat lagi…Tapi susah nak dekati awak walaupun kita ni coursemate…Awak tak suka sangat cakap dengan pompuan…Kalau terpaksa cakap pun awak tak pernah nak tengok muka saya ataupun pompuan yang lain…Awak asyik tunduk je dan cuma angkat kepala awak sekali-sekala je…
Satu hari ada seorang kakak datang kepada saya,dia kata dia kakak awak dan dia bagi saya sepucuk surat…dia kata surat tu dari awak…masa tu saya rasa pelik dan bila saya baca surat tu, saya menangis…awak tulis dalam surat tu yang awak kenal saya…kita satu sekolah dulu,salah sebuah sekolah agama kat Kota Kinabalu cuma lain kelas je…awak tanya saya,kenapa saya berubah seteruk tu?tudung labuh, saya tinggalkan…pergaulan saya tak terjaga…awak suruh saya bertaubat balik seperti saya yang dulu dan awak tanya mana saya yang dulu?awak kata itu bukan penyelesaian kepada masalah dan awak kata ujian tu kan tanda kasih sayang Dia kat saya…saya tak dapat tahan air mata saya masa tu…awak…awak dah sedarkan saya dari terus menzalimi diri ni…saya malu pada awak, dan juga diri saya sendiri…Betapa sayangnya Dia kat saya…Dia temukan saya dengan awak di saat saya menjauhi Dia…Dia kurniakan saya hidayahNya lagi di saat saya menzalimi diri saya sendiri….
Lepas tu saya bertekad nak berubah balik…saya dah pakai tudung labuh balik…kawan-kawan lelaki saya pun saya dah tak layan sangat dah…saya nak jadi macam awak…jaga pandangan,jaga pergaulan…sedikit demi sedikit saya mula lupakan masalah yang menghantui saya selama ni…kehadiran awak dalam hidup saya terlalu bermakna buat saya…kakak awak pun banyak tolong saya balik ke pangkal jalan…lepas tu saya mula kenal dengan perjuangan…masa tahun akhir kita kat universiti,kakak awak kata awak nak ambil saya sebagai sayap kiri perjuangan awak…saya terkejut dan bersyukur sangat masa tu…Tapi saya tak sangka seminggu sebelum hari bahagia tu awak kemalangan…masa tu awak dalam perjalanan nak ke Tambunan untuk satu program dakwah kat sana…awak pergi tinggalkan saya masa dalam perjalanan nak ke hospital…masa tu saya rasa kosong sangat…saya terkaku…tapi saya tahu Dia lebih sayangkan awak sebab tu dia ambil awak dulu dan saya tahu awak mesti bahagia kat sana…Tapi wak…sampai ke saat ni saya belum terbuka hati kat sesiapa pun, wak…sebab saya tak pernah lagi jumpa lelaki sebaik awak…saya berdoa setiap hari,wak…saya harap sangat saya bertemu lelaki sebaik awak satu hari nanti….amin….